Πώς γεφυρώνεται σε μία παράσταση μια διώρυγα; Ανάμεσα στο τότε και το τώρα, τα εργοστάσια φωταερίου και τα ναυπηγεία; Ανάμεσα στους ανθρώπους που τότε δούλευαν κάτω από δύσκολες συνθήκες, και τώρα το ίδιο («όσοι έχουν δουλειά»); Ανάμεσα στα εργοστάσια που ακόμα ανοίγουν στη Γερμανία, και αυτά που κλείνουν στην Ελλάδα; Ανάμεσα στο Περουζέ και τα Carrefour, την πλατεία Βάθης και την Ακρόπολη;
Ανάμεσα στη μνήμη και τη λήθη, ένα εργοστάσιο κι ένα μουσείο; «Μια τόσο αιφνίδια έκρηξη όπως ο θάνατος, μπορεί ν’ ανοίξει ένα ρήγμα βαθύ σαν τη διώρυγα του Σουέζ, ή της Κορίνθου. Κι από την μια μεριά να στέκεται ένας πατέρας εργάτης, κι από την άλλη ένας γιος συγγραφέας.» Ο συγγραφέας Ανδρέας Φλουράκης μας ξεναγεί στον χώρο του Βιομηχανικού Μουσείου Φωταερίου, χωρίς βαρύγδουπες ιστορίες ή δακρύβρεχτες αφηγήσεις. Με χιούμορ, ποίηση αλλά και ρεαλισμό, βγαλμένα από ένα κλεισμένο εργοστάσιο του country risk (ή το φόβο του να είσαι εδώ). Οι διώρυγες προϋποθέτουν κάποιο ρήγμα. Η ζωή που σταματάει και ξαναρχίζει. «Μόλις πέρασε ένα πλοίο απ’ τη διώρυγα. Ξεμάκρυνε, δε φαίνεται πια… Πώς να γεφυρώσουν δυο άνθρωποι μια διώρυγα;»
Ο Ανδρέας Φλουράκης με στοιχεία που μπορεί να είναι ή να μην είναι προσωπικά, πάντως είναι σίγουρα αληθοφανή, φαίνεται πως το έκανε. Μια Διώρυγα που τον καθένα τον οδηγεί κάπου αλλού, σε δικούς του συνειρμούς και εικόνες. Αρκεί να αφεθεί. «Μια στιγμή φτάνει, να μας πάρει απ’ το χέρι, να μας οδηγήσει. Αν αρνηθούμε και μείνουμε προσηλωμένοι στο πρόγραμμά μας, κακό του κεφαλιού μας». Η σκηνοθεσία του μονολόγου έγινε στους «Φούρνους» (15/5/2014) από τη Χριστίνα Χριστοφή με πολύ χιούμορ και ευρηματικότητα και βοήθησε στην ανάδειξη του ιδιότυπου κειμένου (το έργο απέσπασε έπαινο Πρωτότυπης Σύνθεσης) όπως επίσης και η άψογη ερμηνεία του Κωνσταντή Μιζάρα, ο οποίος, με τις κατάλληλες δόσεις χιούμορ και αυτοσαρκασμού, ερμήνευσε πολύ όμορφα και συγκινητικά τον χαρακτήρα, χωρίς το αποτέλεσμα να προκαλεί καμία στιγμή γλυκερά ή μελό συναισθήματα. Αξιοσημείωτα η καλαίσθητη σκηνική επιμέλεια του χώρου από την Δήμητρα Κρητικού και το ιδιαίτερα προσγεμένο art-direcrion από τον Αλέξανδρο Μαυρόγιαννη.
Το τέλος, με τη μνεία του Ανδρέα Φλουράκη στο άγνωστο ποίημα του άγνωστου ποιητή Γιώργου Παπαοικονόμου, («Το ποίημα είναι φωταέριο, οι ποιητές εργάτες… Μυρίζει γκάζι ο χρόνος… Κι αν ξεθύμανε ο καιρός;») κλείνει εξαίσια αυτό το έργο ποιητικού ρεαλισμού.
Δώρα Τσόγια (Ψυχολόγος)
ΘΕΑΤΡΙΚΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ 